Een neger met een trommel

On Wednesday

Mijn prinses was nog nooit bij de krokodillenvijver geweest en vroeg me al een week of ik haar daar mee naar toe wou nemen. Dus wij erheen. Het had de uitstraling van een Nederlandse dierentuin in de vroege jaren tachtig. Een troebele poel met zo'n twintigtal verveelde krokodillen. Ook kon je er een aanraken. In eerste instantie vroeg ik me af of het dier wel leefde en bij nadere inspectie bleek het inderdaad te ademen. Ik neem aan dat het gedrogeerd was of iets dergelijks. De ene na de andere toerist raakte het aan en de gids nam dan je toestel en maakte een foto. Arm beest.

Daarna liepen we, of liever dwaalden we door Bakau naar het strand. Mijn vriendin had me al gezegd, na mijn aanvankelijke schok, dat ik het nog een kans moest geven en ze had gelijk. Zeer armoedig maar met een omgekeerd evenredige spirit. Optimistisch en gezellig. We dronken koffie waar mijn vriendin en ik onze eerst koffie dronken op de dag van mijn aankomst en de vuilnisbelt die een vissesrsstrand genoemd werd was opgeruimd. Het lag er prima en levendig bij.

Ik werd overvallen door melancholie en haalde me alle momenten voor de geest die mijn vriendin en ik samen in dit land hadden doorgebracht. Zoete herinneringen.

Later op de dag ben ik met een van mijn rastavrienden naar zijn familie een wijk verderop geweest. Erge leuke neven en nichten. Na wat thee gedronken en een klein feestje aanschouwd te hebben die het gevolg was van een gewonnen voetbalwedstrijd weer terug naar mijn hostel. Aangezien het de laatste avond was dat ik uit kon gaan, had hij besloten me mee uit te nemen. Om een uur of half elf haalde hij me op en we liepen kilometers door de wijk Kilolo. Het is de lokale versie van de tourist trap Senegambia strip. Overal aan de zandpaden waren facades opgetrokken met gekleurde en knipperende lichtjes. Het was totaal surreeel. Las Vegas in een wijk. We kwamen na een klein uur aan bij de rastaclub. Mijn vriend had een lokaal meisje meegenomen voor me maar hij wist dat ik al gecommiteerd was. Het was een superlief en slim meisje met een glimlach waar de sterren bij verbleken en een uitstekend en scherp gevoel voor humor. En een blonde pruik. Dat dan weer wel. We werden stoned en ik kreeg zowaar een paar keer een ouderwetse lachkick. Mijn vriend en zijn vrindin maakten zich constant zorgen of ik me als enige toubab wel comfortabel voelde maar ik sprong vijentwintig jaar terug in de tijd toen ik nog echt ging stappen. Een volmaakt moment.

Nadat ze me thuis gebracht hadden had ik de 'round eye'. Dronken maar niet dronken genoeg om te slapen. Bovendien had ik sigaretten nodig. In Kerr Sering waait altijd het geluid van het feestgedruis ven de strip over en ik hoorde een uitstekende band. Daarheen dus. Na nog een uurtje of anderhalf de vrouwen van me af gehouden te hebben kon ik eindelijk slapen.

On Prostitution

Wat is prostitutie anders dan een gesublimeerde vorm van een traditionele relatie, of andersom. Een belangrijk verschil is natuurlijk voortplanting maar verder..? Tussen deze extremen beweegt het leven in Gambia zich. De meisjes zijn er zonder schaamte op voordeel uit maar ook superlief en trouw en dankbaar. En jalours. En verder ook best gevaarlijk want geraffineerd. Men verteld me dat ik met mijn princes geboft heb en ik denk dat ze gelijk hebben.

On Politics

Mijn vriendin had me gezegd dat een coup d'etat in Gambia een uitstekend idee zou zijn. De president is een dictator, verrijkt zichzelf en heeft grootheidswanen die zich uiten in het feit dat hij zich tooit met de titel doctor professor terwijl hij in werkelijkheid een onderofficier in het leger was. Ook gelooft hij dat hij aids kan genezen. Ik ging ervan uit dat dat dan wel de algemene opinie zou zijn maar toen ik met mijn rastavriend over het onderwerp in gesprek kwam, bleek dat anders te liggen. Hij wordt door de arme locals op handen gedragen. Wegen, electriciteit, scholen, klinieken... Het is allebei waar. Het is een gestoorde dictator maar wel een die veel goeds gedaan heeft voor het land. Een groot probleem is wel dat de bevolking hier bijzonder naief is. Als de president zegt dat hij aids of ebola kan genezen dan is dat ook zo.

On Music

Negen van de tien keer dat een Gambiaan beweert dat hij een muzikant is, blijkt hij een of andere drum te bespelen. Tja... Nu beschouw ik mezelf als iemand met een fenomenaal ritmegevoel en bij Afrikaanse muziek vroeg ik me altijd af of ze nou maar wat deden of dat de ritmes zo complex zijn dat zelfs ik ze niet kan volgen. Geef mij Zappa geef me Yes... Geen probleem... Een vingerwijzing naar het juiste antwoord kreeg ik tijdens de kerkdienst met mijn prinses. Toen tijdens het zingen en klappen ik niet wist waar de tel zat, gaf ze me een subtiel eeeh steunklapje waardoor ik de structuur van het ritme doorkreeg. Toen ze later zei dat het haar zo verbaasd had dat ik de muziek zo snel begreep voelde ik me bijkans zweven van trots. Ook op het wijkfeest een tijdje geleden was me al opgevallen dat waar het in het begin van de avond een beetje rommelig klonk, het steeds strakker en synchroner, steeds gediciplineerder ging klinken. Hoewel ik de ritmes nog steeds niet doorgrondde. Maar steeds vaker zie ik patronen.

Ik gaf een meisje van drie een week geleden een fluitje. Waar een westers kind er zo hard mogelijk op zal blazen om te zien hoeveel geluid het kan voortbrengen, begon het meisje een niet oncomplex ritme te blazen. Het is waanzinnig hoe vroeg kinderen hier een geavanceerd ritmegevoel onwikkelen. Jongetjes van tien die door de wijk marcheren met een jerrycan en een tak, meisjes van acht bij hun moeder op schoot met een pan en een lepel, de spontane voetbalfeestjes. Het zijn momenten dat de mensen een ziel vormen. De Afrikaanse ziel. Ik zit te grienen terwijl ik dit zit te tikken. Als ik gewoontegetrouw een beetje zit mee te tikken met de muziek zie ik ze elkaar aankijken. Ach, het is een toubab. Die snapt dat niet. Ik hoop het ooit te begrijpen. Het zal een soort inweiding zijn ofzo. Misschien wordt ik dan ook wel een neger met een trommel...